Πολλές φορές συζητάμε, αναρωτιόμαστε και προσπαθούμε να βρούμε ή να ορίσουμε ένα ασφαλές μέρος για μας. Ένα κάτι ή κάπου, όπου θα νιώθουμε σιγουριά, ασφάλεια, θάρρος και ανεξαρτησία, γνωρίζοντας πως σε αυτό το μέρος τίποτα και κανείς δεν μπορεί να μας βλάψει ή να μας πληγώσει.

Το ασφαλές μέρος διαφέρει για τον καθένα. Για κάποιους, έχει ταυτιστεί με το σπίτι ή το δωμάτιό του. Κάποιοι άλλοι βλέπουν σαν ασφαλές μέρος την γειτονιά του φίλου, του γονιού, του συντρόφου. Για μένα ασφαλές μέρος είναι η SPORTCAMP. Πάντα περίμενα, ανυπομονούσα για το καλοκαίρι. Για εκείνον τον Αύγουστο. Για εκείνες τις 22 μέρες. Και πάντα αυτός ο γλυκός πόνος προσμονής στο στομάχι, το βράδυ της παραμονής της αναχώρησης.

Γιατί όμως ένιωθα έτσι; Ήταν σαν δύο μεγάλα ζεστά χέρια να με αγκαλιάζουν, πρόθυμα πάντα να με προστατεύσουν, να με κάνουν να περάσω καλά, να με διδάξουν υπομονή, όρια, ομαδικότητα, συνεργασία. Την έννοια του ''ανήκειν'' κάπου. Της κοινωνίας και επικοινωνίας με μια τεράστια ομάδα. Τα καλοκαίρια περνούσαν και εγώ συνέχιζα να αφιερώνω ένα μεγάλο μέρος τους στην κατασκήνωση. Οι δεσμοί μας μεγάλωναν και ενισχύονταν. Γνώρισα υπέροχους, χαρισματικούς ανθρώπους, γίναμε φίλοι, συνεργάτες και τώρα πια είμαστε πολλά παραπάνω. Αν έβαζα από την αρχή μέχρι τώρα το βίντεο της ζωής μου, σε πολλά σημεία, σε όλες σχεδόν τις εποχές θα έβλεπα κομμάτια της κατασκήνωσης. Συνηθίζουμε να λέμε, πως δεν αφήνουμε την SPORTCAMP γιατί είναι η Χώρα του Ποτέ.

Ένα σημαντικό κομμάτι των αναμνήσεων μας. Ένα ασφαλές μέρος.

Κωνσταντίνα Κωνσταντοπούλου *

 

*Το άρθρο αυτό έχει συνταχθεί από την Κωνσταντίνα Κωνσταντοπούλου, φιλόλογο και  στέλεχος της κατασκήνωσης SPORTCAMP με πολυετή εμπειρία.

Η Κωνσταντίνα Κωνσταντοπούλου έχει διατελέσει:

• Κατασκηνώτρια SC 2002-2009
• Εκπαιδευόμενο στέλεχος 2010
• Ομαδάρχισσα 2011-2015
• Κοινοτάρχισσα 2016
• Υπαρχηγός 2016-2018