Δανάη:
Γιάννη, δεν μπορώ να πιστέψω πόσο γρήγορα πέρασαν αυτές οι μέρες. Είναι σαν να ήρθαμε χθες και τώρα επιστρέφουμε.

Γιάννης:
Το ξέρω! Αλλά κοίτα πόσα ζήσαμε. Εσύ ειδικά, Δανάη, που στην αρχή ήσουν ντροπαλή και δεν μιλούσες σε κανέναν.

Δανάη:
Μα δεν ήξερα κανέναν και δεν ήξερα πως να σας πλησιάσω.

Γιάννης:
Εμείς πάντως νομίζαμε ότι απλά ήθελες τον χώρο σου, όχι ότι ήσουν ντροπαλή. Αλλά θυμάσαι τον αγώνα μπάσκετ, που μας έβαλε η ομαδάρχισσά μας; Εκείνο το τρίποντο που πέτυχες και μας χάρισε τη νίκη;

Δανάη:
Εντάξει, από τις καλύτερες στιγμές της κατασκήνωσης!  Ήταν η πρώτη φορά που ένιωσα μέρος της ομάδας. Και μετά από αυτό, όλοι ήρθατε πανηγυρίζαμε όλοι μαζί. Τότε κατάλαβα ότι δεν είχα λόγο να φοβάμαι.

Γιάννης:
Γιατί στο βραδινό παιχνίδι στο κιόσκι, δεν θυμάσαι; Βοήθησες και εσύ να βρούμε τη λύση στο γρίφο.

Δανάη:
Ναι! Και τότε ήταν που δεθήκαμε όλοι σαν παρέα. Δεν ήταν μόνο ο αθλητισμός ή τα παιχνίδια, ήταν η φιλία που χτίσαμε.

Γιάννης:
Αυτό ακριβώς. Είναι τέλειο να βρίσκεις φίλους που σε καταλαβαίνουν. Και ξέρεις κάτι; Πλέον είσαι από τους πιο κοινωνικούς κατασκηνωτές που ξέρω.

Δανάη:
Νομίζω ότι η κατασκήνωση με βοήθησε σε αυτό. Εδώ ένιωσα ότι μπορώ να είμαι ο εαυτός μου, χωρίς να ανησυχώ.

Γιάννης:
Αχ, πόσο μου λείπουν ήδη οι στιγμές που περνούσαμε όλοι μαζί, τα τραγούδια γύρω από τη φωτιά, τα αστεία στο φαγητό, οι βουτιές στην πισίνα…

Δανάη:
Και οι βόλτες στη φύση! Όταν κάναμε εκείνη την πεζοπορία, και μιλούσαμε για το πως φανταζόμαστε το μέλλον μας…

Γιάννης:
Αυτό είναι η SPORTCAMP: φίλοι, εμπειρίες και στιγμές που θα θυμόμαστε για πάντα. Θα ξαναέρθεις του χρόνου ε;

Δανάη:
Εννοείται! Εσύ;

Γιάννης:
Ήδη μετράω μέρες από τώρα!